Hieronder kan u een tekstje plaatsen als aandenken aan Wim Lecluyse
12 Reacties
Martine
op 16/09/2022 om 10:41
Lieve Wim, ‘mijn’ Wim,
wij beseffen nu ten volle welke warme en positieve mens jij was, we missen je enorm.
Niet alleen voor ons maar voor vele anderen laat je een grote leegte achter. De stapels kaartjes en berichten getuigen allemaal van jouw warme persoonlijkheid, je respect voor iedereen, je passie en gedrevenheid, en je altruïstische ingesteldheid.
Je hebt beloofd om ons geregeld signalen te sturen, en dat doe je ook: nooit zagen we zoveel regenbogen als de voorbije 16 dagen, je blijft bij ons aanwezig.
Ik weet dat je hierboven zorg zal dragen voor Pieter-Jan, je ouders, Nele, en alle personen die jou nauw aan het hart lagen.
Het ga je goed, dikke knuffel, en tot ziens
Martine Xx
Ik heb 3 woorden die tollen in mijn hoofd: Onmogelijk, onwaarschijnlijk en oneerlijk.
Toen ik vorig jaar rond Pasen van jou vernam dat er “iets” was, dacht ik dat het onmogelijk was dat jij, met al jouw grit – De kracht van passie en doorzettingsvermogen (Angela Duckworth) – dit jaar niet meer onder ons zou zijn.
Je ging ervoor en je kwam zelfs bij mij wat boeken ophalen om het nieuwe schooljaar voor te bereiden. En je was vastbesloten om op 1 september te starten.
De therapie had echter wat meer van jou geëist en de startdatum werd enkele maanden verschoven, richting Herfstvakantie.
In september kwam ik nog even naar Brugge, want je was druk in de weer met jouw lesvoorbereidingen – dat blijft jou sieren -, maar je had wat uitleg nodig bij een aantal oefeningen in Excel. Eventjes waren we weer collega’s.
Je trakteerde In de Trutselaar, samen genoten we van een drankje en lekker eten – lasagne en steak au poivre -, buiten in het zonnetje. Voor de omstaanders kwamen wij waarschijnlijk wat hilarisch over, want beide hielden wij onze pet op. En we waren geen adolescenten. De ene had last van de zon en de andere had een te kort kapsel…
Ik weet nog dat ik voor jou zelfgebakken koekjes en cake, zonder citroen, had meegebracht.
Enkele maanden later belde je me op met minder goed nieuws, maar een volgende behandeling was een nieuwe kans voor jou.
En ik was de mening toegedaan dat het onwaarschijnlijk was dat jij niet uit het dal zou geraken.
Intussen had je het plan opgevat om, na corona, mijn pensioen te vieren met enkele goede collega’s van het HPO in de Vlasblomme te Kortrijk. En eind april van dit jaar was het zo ver.
Je kwam me ophalen aan huis en het werd een fantastische avond. En jij zag er goed uit…
Door een overlijden kon er iemand niet aanwezig zijn, maar dit was voor jou geen obstakel.
Je lanceerde onmiddellijk het voorstel om een tweede feest te houden, ergens vanaf eind juni.
Maar eind juni belde je me om te vertellen dat je opnieuw geen goed nieuws had, ondanks je derde behandeling.
Enkele weken later kwam er wel het bericht dat je mocht deelnemen aan een klinische studie, een kans die je met beide handen wilde grijpen.
Maar de complicaties beslisten daar anders over. Ik heb jou laten weten dat ik dit bijna oneerlijk vond…
En je gaf mij, als jouw vriend, de toestemming om dat te zeggen, omdat wij, onder elkaar, onze woorden niet moesten wikken en wegen.
Grit alleen volstaat duidelijk niet, je moet ook nog geluk hebben, en dit laatste was jou niet gegund.
Je moraal was nochtans goed, je gaf je niet gewonnen en je bleef vechten.
Eindelijk kon je naar huis gaan, doch voor de studie kwam je niet meer in aanmerking.
Maar we waren van plan om dan af te spreken zodat ik jou kon bezoeken in Brugge.
Intussen kwam het einde van augustus in zicht en kreeg ik de kans om samen te zijn met jou en de andere Villa-Boys van het HPO. Nu waren we wel compleet!
Als gepensioneerde was het mijn plicht om een speech te geven, maar in de plaats werd het een uitgebreid dankwoord, gericht aan jou, voor alles wat je voor mij, voor de collega’s en voor onze studenten gedaan en betekend had.
Ik had jou de tekst voor onze samenkomst in Brugge bezorgd en die tekst werd gelezen, goedgekeurd en enorm geapprecieerd.
Op het einde van het feestje nam je me nog even bij de pols en fluisterde je me toe dat je me nog zou contacteren. Die kans werd jou niet gegund en enkele dagen later was het echter voorbij en werd mijn brief een afscheidsrede op jouw begrafenis, wat eigenlijk niet de bedoeling was, want toch onmogelijk…
Mijn man cave wachtte op jou – ik had jou wat foto’s doorgestuurd – en ook vandaag de dag is dat nog zo. En we zouden mekaar geen jaren, maar eventueel wel nog vele maanden kunnen opzoeken, spreken, telefoneren, WhatsAppen en genieten van elkaars gezelschap.
Mijn buikgevoel speelde me parten, want ik wilde niet toegeven aan het gegeven “Tegen beter weten in”.
Is er voor een topleerkracht een meer symbolische datum dan 31 augustus om heen te gaan?
Toen ik het vernam, voelde ik in mijn hoofd de breuk in de tijdruimte, waarbij de tijd blijft stilstaan, maar de wereld toch blijft doordraaien, net zoals 3 jaar geleden.
‘s Anderdaags ben ik jou komen begroeten in Brugge. Heel even waren wij op 1 september, de start van het schooljaar, weer herenigd. Dat was al een tijdje geleden.
Ik stond hier bij “The last man standing” van het HPO / Mister YES. Dit en alle volgende schooljaren zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Op zaterdag hebben we dan met de ganse gemeenschap afscheid genomen van jou, met meerdere lofbetuigingen. Tijdens mijn speech slaagde ik erin om kalm te blijven door de tips die je indertijd voor het spreken in het openbaar gegeven had, door te letten op de ademhaling en vooral door te denken aan onze vele fijne momenten samen.
Bovendien heb ik het geluk gehad om jou voor de afscheidsviering “mijn tekst” te bezorgen en te laten horen terwijl je nog onder ons was.
Iets meer dan dertig jaar geleden zat ik op de college banken toen een jonge , energieke nieuwe leerkracht recht en verzekeringen aan het bord stond.
Met volle aandacht keken we uit naar het uurtje waarbij we niet alleen theoretische kennis kregen maar vooral ook veel praktische en levenkennis.
Een kleine tien jaar later kwam ik opnieuw in het college toe waar Wim mij als groentje opving om mij de knepen van het “leerkrachten beroep” in de 7de specialisatiejaren aan te leren.
Met grote ogen moest ik zien hoe het blijkbaar bij Wim allemaal heel vlot liep……van lesgeven, bedrijfsbezoeken tot de steeds succesvolle mini’s. Hoe kon dit? Deze collega is wel heel bijzonder.
Wim was ook collega bij Syntra. Met een onuitputtelijke energie…..na een dagtaak bij het college vond hij ’s avonds opnieuw nieuwe kracht om zich volledig voor de klas te engageren. Terwijl ik al eens een geeuw of een zucht moest laten.
Hij had steeds respect voor anderen en kon mij adviseren als het al eens mis liep met een leerling, collega of directie. Relativeren was zijn boodschap. Komt wel goed…..
Met het HPO team waren we door de jaren heen zo close dat we onszelf eigenlijk zonder het te beseffen als vriend mogen beschouwen. Waarbij “onzen Wim” de binding was tussen ons allen.
Het is symbolisch dat ik dit bericht vandaag neerschrijf. Mijn papa is vandaag exact 8 jaar geleden overleden aan dezelfde tragische ziekte. Wim kende mijn papa goed; op een bepaald moment zat Wim in zijn vrije uren regelmatig bij mijn vader in het Rijksarchief.
Was soms grappig. Als hij een vrij moment had op school reed hij vlug naar het rijksarchief en kwam erna de groeten van mijn vader overmaken naar mij.
Ik ken weinig mensen die zoals Wim zowel een sterke intelligente kennis hebben en dit combineren met een fantastische mensenkennis.
Zelfs in zijn ziekte-periode bleef hij zo sereen en kon er bij een telefonisch gesprekje een kwinkslag af.
Bart, Greta en Carolien Debrouwere-Herman (de mensen uit Beveren-Leie)
op 20/08/2023 om 16:06
Beste Martine en familie
Zoals beloofd sturen wij via deze weg een steun voor jou en je familie.
Toen we 2 weken geleden op een zaterdagvoormiddag het kerkhof bezochten, kwamen we nietsvermoedend jou tegen.
Je was de prachtige zerk van je man en zoon aan het onderhouden en opfleuren.
Na deze korte ontmoeting waarbij je ons even meenam in het ontroerende verhaal van wijlen uw man en zoon ; zijn we tot op vandaag nog steeds onder de indruk van de kracht waarin jij in het leven staat.
Zelfs tijdens je drukke planning voor die voormiddag, nam je toch even de tijd en moeite om ons mee te nemen naar enkele pareltjes van bijzondere graven, alsook om ons uitleg te geven over de manier waarop de graven een nieuw leven krijgen.
Hopelijk kan een blijk van medeleven een troost en steun zijn tijdens moeilijke dagen.
Ondanks het feit dat wij Wim en Pieter-Jan niet kennen, hebben we via deze site gezien en gelezen dat het beide warme en karaktervolle personen zijn.
Wij wensen jou en je familie verder nog een mooie toekomst tegemoet waarbij de herinneringen aan Wim en Pieter-Jan een troost mogen zijn.
Beste Bart, Greta en Carolien, dit bericht kwam in de spam terecht en is pas vandaag, 16/01/2024, op de website geplaatst. Het is een hartverwarmend bericht, jullie hebben de moeite en tijd genomen om het zo mooi te verwoorden. Mijn oprechte dank, en wie weet tot ziens!
Zaterdag 2 september was er exact 52 weken geleden jouw uitvaartplechtigheid. Het is tijd om na het voorbije schooljaar 2022-2023 even stil te staan.
Geniet van het leven is de laatste raad die je ons hebt meegegeven. Op 1 september 2022 ben ik jou komen groeten in Brugge. Eergisteren 1 september 2023, als aandenken aan jou, heb ik genoten van muziek.
Om te starten was er het obligate Die Walküre uit Der Ring des Nibelungen van Richard Wagner – Mozart en Beethoven zijn ook meer dan welkom – wat ik heb leren kennen toen ik 15 was. De CD heb ik gekocht op mijn 35ste en nu ik 65 ben, draai ik die schijf letterlijk grijs.
Wagner heeft aan dit magnum opus even lang geschreven als wij hier op planeet aarde samengewerkt hebben: meer dan 20 jaar.
Een legendarische “Ride of the Valkyries” hebben wij samen uitgereden.
Vervolgens luisterde ik naar Chasing Cars van Snow Patrol. Dit lied werd enorm populair toen het gebruikt werd in de tweede seizoensfinale van Grey’s Anatomy in 2006, een bekende ziekenhuisserie met intussen bijna 20 seizoenen op de teller. Bij de HPO Villa Boys zijn er heel wat collega’s en ikzelf die familie hebben die op een of andere manier werken of gewerkt hebben in een ver”zorg”ende functie. En met die sector had jij, om de verkeerde redenen, ook mee te maken.
“Would you lie with me and just forget the world?”
Je kan genieten van het leven, maar soms kan je evenzeer bewondering hebben voor de stilte – tijdens of na de ratrace – en daarvoor stond Depeche Mode met Enjoy the silence garant.
“Words are very unnecessary They can only do harm”.
Om af te ronden en om “het” te voelen, sloot ik de dag af met een live versie van Highway to Hell van AC/DC. Wij waren de voorbije 20 jaar continue bezig en onderweg, en we hebben zowat alles meegemaakt. We hebben highs en lows gekend. Vandaar mijn keuze.
“No stop signs Speed limit”.
Luc heeft intussen een prachtige, en intussen gepubliceerde, retrospectieve over de 7de Specialisatiejaren TSO / HPO / Sense geschreven. Dit semi autobiografische verhaal kan rechtstreeks de geschiedenisboeken in. Het is een heel ruime omschrijving van onze werking en onze avonturen.
Bovendien krijg ook jij in die tekst een terechte en meer dan eervolle vermelding. Je vertelde me, in 2022, “je hebt het”, verwijzend naar mijn pensioen. Wel intussen heeft Luc “het” ook.
En Sam, die jij nog heel lang geleden als stagiair in jouw klas had, is intussen collega in de verkoop geworden. Samen met jou vormen we nu echt een triumviraat. Ik zal mijn uiterste beste doen om alles wat ik van jou heb geleerd door te geven aan hem.
Als wij het even moeilijk hebben, dan denken wij aan jou. Jij bent echt overal aanwezig, zoals Frank het mooi verwoordde. Wij kijken op naar jou en je brengt soelaas.
Gisteren was er één lied dat indirect van toepassing is op jou, maar des te meer op ons.
Don’t Dream it’s over van Crowded House. De titel spreekt voor zich.
We zijn je niet vergeten en wij gaan dat ook nooit doen en zullen daar niet eens aan denken.
Lieve Wim en Pieter-Jan,
2024 wordt een bijzonder jaar. Jullie fantastische genen worden doorgegeven!
Pauline en Jeroen verwachten hun 3de kindje begin juli. En kleine zus Laura, met haar aangeboren moedergevoel, zal eveneens begin juli mama worden. Samen met Sem worden zij prachtige ouders.
We zijn benieuwd, en we denken dat we jullie trots maken.
Jullie leven wordt verdergezet, we vragen om jullie zegen.
Voor altijd bij ons xxxxxxx
Deze namiddag heb ik een bezoekje gebracht aan Pieter Jan en Wim.
Ik denk nog vaak aan hen.
Ben heel blij dat ik Wim heb leren kennen o.a. als prachtige collega van Syntra West.
Hij was voor mij een fantastisch voorbeeld op vele vlakken.
Ik wil je ook proficiat wensen met de uitbreiding van jullie familie
Lieve Wim, ‘mijn’ Wim,
wij beseffen nu ten volle welke warme en positieve mens jij was, we missen je enorm.
Niet alleen voor ons maar voor vele anderen laat je een grote leegte achter. De stapels kaartjes en berichten getuigen allemaal van jouw warme persoonlijkheid, je respect voor iedereen, je passie en gedrevenheid, en je altruïstische ingesteldheid.
Je hebt beloofd om ons geregeld signalen te sturen, en dat doe je ook: nooit zagen we zoveel regenbogen als de voorbije 16 dagen, je blijft bij ons aanwezig.
Ik weet dat je hierboven zorg zal dragen voor Pieter-Jan, je ouders, Nele, en alle personen die jou nauw aan het hart lagen.
Het ga je goed, dikke knuffel, en tot ziens
Martine Xx
Wim, wat zal ik je missen….
Iemand met zoveel wilskracht en positiviteit zal ik nooit meer tegen komen.
Ik wil je nog eens bedanken voor alle mooie periodes en leuke fanatieke economische gesprekken❤️
Het gaat je goed Wim, en je blijft bij mij in het hart 🙏
Dylan
Kia Ora Wim
Ik heb 3 woorden die tollen in mijn hoofd: Onmogelijk, onwaarschijnlijk en oneerlijk.
Toen ik vorig jaar rond Pasen van jou vernam dat er “iets” was, dacht ik dat het onmogelijk was dat jij, met al jouw grit – De kracht van passie en doorzettingsvermogen (Angela Duckworth) – dit jaar niet meer onder ons zou zijn.
Je ging ervoor en je kwam zelfs bij mij wat boeken ophalen om het nieuwe schooljaar voor te bereiden. En je was vastbesloten om op 1 september te starten.
De therapie had echter wat meer van jou geëist en de startdatum werd enkele maanden verschoven, richting Herfstvakantie.
In september kwam ik nog even naar Brugge, want je was druk in de weer met jouw lesvoorbereidingen – dat blijft jou sieren -, maar je had wat uitleg nodig bij een aantal oefeningen in Excel. Eventjes waren we weer collega’s.
Je trakteerde In de Trutselaar, samen genoten we van een drankje en lekker eten – lasagne en steak au poivre -, buiten in het zonnetje. Voor de omstaanders kwamen wij waarschijnlijk wat hilarisch over, want beide hielden wij onze pet op. En we waren geen adolescenten. De ene had last van de zon en de andere had een te kort kapsel…
Ik weet nog dat ik voor jou zelfgebakken koekjes en cake, zonder citroen, had meegebracht.
Enkele maanden later belde je me op met minder goed nieuws, maar een volgende behandeling was een nieuwe kans voor jou.
En ik was de mening toegedaan dat het onwaarschijnlijk was dat jij niet uit het dal zou geraken.
Intussen had je het plan opgevat om, na corona, mijn pensioen te vieren met enkele goede collega’s van het HPO in de Vlasblomme te Kortrijk. En eind april van dit jaar was het zo ver.
Je kwam me ophalen aan huis en het werd een fantastische avond. En jij zag er goed uit…
Door een overlijden kon er iemand niet aanwezig zijn, maar dit was voor jou geen obstakel.
Je lanceerde onmiddellijk het voorstel om een tweede feest te houden, ergens vanaf eind juni.
Maar eind juni belde je me om te vertellen dat je opnieuw geen goed nieuws had, ondanks je derde behandeling.
Enkele weken later kwam er wel het bericht dat je mocht deelnemen aan een klinische studie, een kans die je met beide handen wilde grijpen.
Maar de complicaties beslisten daar anders over. Ik heb jou laten weten dat ik dit bijna oneerlijk vond…
En je gaf mij, als jouw vriend, de toestemming om dat te zeggen, omdat wij, onder elkaar, onze woorden niet moesten wikken en wegen.
Grit alleen volstaat duidelijk niet, je moet ook nog geluk hebben, en dit laatste was jou niet gegund.
Je moraal was nochtans goed, je gaf je niet gewonnen en je bleef vechten.
Eindelijk kon je naar huis gaan, doch voor de studie kwam je niet meer in aanmerking.
Maar we waren van plan om dan af te spreken zodat ik jou kon bezoeken in Brugge.
Intussen kwam het einde van augustus in zicht en kreeg ik de kans om samen te zijn met jou en de andere Villa-Boys van het HPO. Nu waren we wel compleet!
Als gepensioneerde was het mijn plicht om een speech te geven, maar in de plaats werd het een uitgebreid dankwoord, gericht aan jou, voor alles wat je voor mij, voor de collega’s en voor onze studenten gedaan en betekend had.
Ik had jou de tekst voor onze samenkomst in Brugge bezorgd en die tekst werd gelezen, goedgekeurd en enorm geapprecieerd.
Op het einde van het feestje nam je me nog even bij de pols en fluisterde je me toe dat je me nog zou contacteren. Die kans werd jou niet gegund en enkele dagen later was het echter voorbij en werd mijn brief een afscheidsrede op jouw begrafenis, wat eigenlijk niet de bedoeling was, want toch onmogelijk…
Mijn man cave wachtte op jou – ik had jou wat foto’s doorgestuurd – en ook vandaag de dag is dat nog zo. En we zouden mekaar geen jaren, maar eventueel wel nog vele maanden kunnen opzoeken, spreken, telefoneren, WhatsAppen en genieten van elkaars gezelschap.
Mijn buikgevoel speelde me parten, want ik wilde niet toegeven aan het gegeven “Tegen beter weten in”.
Is er voor een topleerkracht een meer symbolische datum dan 31 augustus om heen te gaan?
Toen ik het vernam, voelde ik in mijn hoofd de breuk in de tijdruimte, waarbij de tijd blijft stilstaan, maar de wereld toch blijft doordraaien, net zoals 3 jaar geleden.
‘s Anderdaags ben ik jou komen begroeten in Brugge. Heel even waren wij op 1 september, de start van het schooljaar, weer herenigd. Dat was al een tijdje geleden.
Ik stond hier bij “The last man standing” van het HPO / Mister YES. Dit en alle volgende schooljaren zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Op zaterdag hebben we dan met de ganse gemeenschap afscheid genomen van jou, met meerdere lofbetuigingen. Tijdens mijn speech slaagde ik erin om kalm te blijven door de tips die je indertijd voor het spreken in het openbaar gegeven had, door te letten op de ademhaling en vooral door te denken aan onze vele fijne momenten samen.
Bovendien heb ik het geluk gehad om jou voor de afscheidsviering “mijn tekst” te bezorgen en te laten horen terwijl je nog onder ons was.
Bedankt voor alles, Wim!
Amigos para siempre
Adelin
Mijn deelneming bij het het overlijden van Wim.
Iets meer dan dertig jaar geleden zat ik op de college banken toen een jonge , energieke nieuwe leerkracht recht en verzekeringen aan het bord stond.
Met volle aandacht keken we uit naar het uurtje waarbij we niet alleen theoretische kennis kregen maar vooral ook veel praktische en levenkennis.
Een kleine tien jaar later kwam ik opnieuw in het college toe waar Wim mij als groentje opving om mij de knepen van het “leerkrachten beroep” in de 7de specialisatiejaren aan te leren.
Met grote ogen moest ik zien hoe het blijkbaar bij Wim allemaal heel vlot liep……van lesgeven, bedrijfsbezoeken tot de steeds succesvolle mini’s. Hoe kon dit? Deze collega is wel heel bijzonder.
Wim was ook collega bij Syntra. Met een onuitputtelijke energie…..na een dagtaak bij het college vond hij ’s avonds opnieuw nieuwe kracht om zich volledig voor de klas te engageren. Terwijl ik al eens een geeuw of een zucht moest laten.
Hij had steeds respect voor anderen en kon mij adviseren als het al eens mis liep met een leerling, collega of directie. Relativeren was zijn boodschap. Komt wel goed…..
Met het HPO team waren we door de jaren heen zo close dat we onszelf eigenlijk zonder het te beseffen als vriend mogen beschouwen. Waarbij “onzen Wim” de binding was tussen ons allen.
Het is symbolisch dat ik dit bericht vandaag neerschrijf. Mijn papa is vandaag exact 8 jaar geleden overleden aan dezelfde tragische ziekte. Wim kende mijn papa goed; op een bepaald moment zat Wim in zijn vrije uren regelmatig bij mijn vader in het Rijksarchief.
Was soms grappig. Als hij een vrij moment had op school reed hij vlug naar het rijksarchief en kwam erna de groeten van mijn vader overmaken naar mij.
Ik ken weinig mensen die zoals Wim zowel een sterke intelligente kennis hebben en dit combineren met een fantastische mensenkennis.
Zelfs in zijn ziekte-periode bleef hij zo sereen en kon er bij een telefonisch gesprekje een kwinkslag af.
Wim, een uniek, fantastisch mens.
Onwezenlijk nu.
Sam
Beste Martine en familie
Zoals beloofd sturen wij via deze weg een steun voor jou en je familie.
Toen we 2 weken geleden op een zaterdagvoormiddag het kerkhof bezochten, kwamen we nietsvermoedend jou tegen.
Je was de prachtige zerk van je man en zoon aan het onderhouden en opfleuren.
Na deze korte ontmoeting waarbij je ons even meenam in het ontroerende verhaal van wijlen uw man en zoon ; zijn we tot op vandaag nog steeds onder de indruk van de kracht waarin jij in het leven staat.
Zelfs tijdens je drukke planning voor die voormiddag, nam je toch even de tijd en moeite om ons mee te nemen naar enkele pareltjes van bijzondere graven, alsook om ons uitleg te geven over de manier waarop de graven een nieuw leven krijgen.
Hopelijk kan een blijk van medeleven een troost en steun zijn tijdens moeilijke dagen.
Ondanks het feit dat wij Wim en Pieter-Jan niet kennen, hebben we via deze site gezien en gelezen dat het beide warme en karaktervolle personen zijn.
Wij wensen jou en je familie verder nog een mooie toekomst tegemoet waarbij de herinneringen aan Wim en Pieter-Jan een troost mogen zijn.
Beste Bart, Greta en Carolien, dit bericht kwam in de spam terecht en is pas vandaag, 16/01/2024, op de website geplaatst. Het is een hartverwarmend bericht, jullie hebben de moeite en tijd genomen om het zo mooi te verwoorden. Mijn oprechte dank, en wie weet tot ziens!
Kia Ora Wim
Zaterdag 2 september was er exact 52 weken geleden jouw uitvaartplechtigheid. Het is tijd om na het voorbije schooljaar 2022-2023 even stil te staan.
Geniet van het leven is de laatste raad die je ons hebt meegegeven. Op 1 september 2022 ben ik jou komen groeten in Brugge. Eergisteren 1 september 2023, als aandenken aan jou, heb ik genoten van muziek.
Om te starten was er het obligate Die Walküre uit Der Ring des Nibelungen van Richard Wagner – Mozart en Beethoven zijn ook meer dan welkom – wat ik heb leren kennen toen ik 15 was. De CD heb ik gekocht op mijn 35ste en nu ik 65 ben, draai ik die schijf letterlijk grijs.
Wagner heeft aan dit magnum opus even lang geschreven als wij hier op planeet aarde samengewerkt hebben: meer dan 20 jaar.
Een legendarische “Ride of the Valkyries” hebben wij samen uitgereden.
Vervolgens luisterde ik naar Chasing Cars van Snow Patrol. Dit lied werd enorm populair toen het gebruikt werd in de tweede seizoensfinale van Grey’s Anatomy in 2006, een bekende ziekenhuisserie met intussen bijna 20 seizoenen op de teller. Bij de HPO Villa Boys zijn er heel wat collega’s en ikzelf die familie hebben die op een of andere manier werken of gewerkt hebben in een ver”zorg”ende functie. En met die sector had jij, om de verkeerde redenen, ook mee te maken.
“Would you lie with me and just forget the world?”
Je kan genieten van het leven, maar soms kan je evenzeer bewondering hebben voor de stilte – tijdens of na de ratrace – en daarvoor stond Depeche Mode met Enjoy the silence garant.
“Words are very unnecessary They can only do harm”.
Om af te ronden en om “het” te voelen, sloot ik de dag af met een live versie van Highway to Hell van AC/DC. Wij waren de voorbije 20 jaar continue bezig en onderweg, en we hebben zowat alles meegemaakt. We hebben highs en lows gekend. Vandaar mijn keuze.
“No stop signs Speed limit”.
Luc heeft intussen een prachtige, en intussen gepubliceerde, retrospectieve over de 7de Specialisatiejaren TSO / HPO / Sense geschreven. Dit semi autobiografische verhaal kan rechtstreeks de geschiedenisboeken in. Het is een heel ruime omschrijving van onze werking en onze avonturen.
Bovendien krijg ook jij in die tekst een terechte en meer dan eervolle vermelding. Je vertelde me, in 2022, “je hebt het”, verwijzend naar mijn pensioen. Wel intussen heeft Luc “het” ook.
En Sam, die jij nog heel lang geleden als stagiair in jouw klas had, is intussen collega in de verkoop geworden. Samen met jou vormen we nu echt een triumviraat. Ik zal mijn uiterste beste doen om alles wat ik van jou heb geleerd door te geven aan hem.
Als wij het even moeilijk hebben, dan denken wij aan jou. Jij bent echt overal aanwezig, zoals Frank het mooi verwoordde. Wij kijken op naar jou en je brengt soelaas.
Gisteren was er één lied dat indirect van toepassing is op jou, maar des te meer op ons.
Don’t Dream it’s over van Crowded House. De titel spreekt voor zich.
We zijn je niet vergeten en wij gaan dat ook nooit doen en zullen daar niet eens aan denken.
Fraternitatem Diligite!
Adelin
Lieve Wim en Pieter-Jan,
2024 wordt een bijzonder jaar. Jullie fantastische genen worden doorgegeven!
Pauline en Jeroen verwachten hun 3de kindje begin juli. En kleine zus Laura, met haar aangeboren moedergevoel, zal eveneens begin juli mama worden. Samen met Sem worden zij prachtige ouders.
We zijn benieuwd, en we denken dat we jullie trots maken.
Jullie leven wordt verdergezet, we vragen om jullie zegen.
Voor altijd bij ons xxxxxxx
Goede avond Martine,
Deze namiddag heb ik een bezoekje gebracht aan Pieter Jan en Wim.
Ik denk nog vaak aan hen.
Ben heel blij dat ik Wim heb leren kennen o.a. als prachtige collega van Syntra West.
Hij was voor mij een fantastisch voorbeeld op vele vlakken.
Ik wil je ook proficiat wensen met de uitbreiding van jullie familie
Martine, we zien elkaar binnenkort 😀
Dankjewel voor je mooi bericht Myriam. Het is fijn om te horen dat je hen een bezoekje brengt, we zien elkaar binnenkort met de collega’s van Syntra 😃
Dag nonkel Wim, prachtmens, topper, held!
Gelukkige verjaardag daarboven!
Ik mis je, elke dag.
Beste Wim, vergeten doen we U niet. Net een bezoekje gebracht met een bloemetje. Wat jij was voor iedereen om u heen.